فعال عرصه هنرهای نمایشی: آثار جوانان هم دیده و منصفانه ارزیابی شود

محمد صادق اسدی در این  زمینه به ایرنا گفت:تمام متن های نمایشی من به عنوان یک جوان که از سال ۹۶ از شهرم یعنی شیراز خارج شدم و برای پیشرفت در عرصه تئاتر، رنج غربت کشیدم و به تهران رفتم، دیده نشد.

وی ادامه داد: طی سال های متوالی یعنی سه دوره به مدت چهار سال تمام متن هایی را که به جشنواره آیینی جوانان  ارائه داده ام شامل نوشته هایی از بهرام بیضایی و متن دیگری از دوستانم و نمایشنامه ای از خودم با رویکردی پژوهش محور،به روی کاغذ آمد و نادیده گرفته شدند. 

اسدی گفت: طی این سالیان هیچ یک از متن هایم به جشنواره جوانان سنتی و آیینی تهران راه پیدا نکرده است.حال سوال من این است کسی آیا حق ورود به حوزه آیینی دارد یا خیر؟ اگر با عنوان پژوهش فراخوان می زنند پس چرا اثرها دیده نمی شوند و اگر به نام جوان ها فراخوان می زنند پس چرا آثار بالغ بر ۳۰ نفر از استادان که رده سنی آن ها بالای چهل و چند سال است پذیرفته شده است؟
این نمایشنامه نویس ۲۸ ساله شیرازی افزود: از دیدگاه دست اندرکاران  از چه سنی تا چه سنی یک فرد جوان حساب می شود؟ تا چه زمان باید صبر کرد و منتظر ماند تا امثال ما بتوانند به حوزه های آیینی دسترسی پیدا کنند؟ 
اسدی  گفت: حالا حتی دبیرخانه حاضر نیست جواب تلفن هنرمندان جوان را بدهد؛ شخصا شاهد بوده ام هرساله جوان های متعددی که همه آن ها فارغ التحصیل این رشته های نمایشی  هستند، باید پس سالن های انتظار بایستند تا شاید پیشکسوتان آن ها را قبول کنند.
این نمایشنامه نویس بیان کرد: اگر بودجه ای به جشنواره تزریق می‌شود فقط مختص عده‌ای خاص است یا خیر؟ مگر می‌شود متن های من صادق اسدی را با نوشته های استاد بهرام بیضایی و جناب محمد چرمشیر و داود فتحعلی بیگی و … مقایسه کرد چه از منظر نگارش و چه از منظر تجربه؟ این یعنی قیاس مع الفارق و دور از انصاف است که آثار من جوان را با بزرگان تئاتر و نمایش مقایسه می کنند.
اسدی اظهار داشت: آیا استعداد مهم تر است یا پیشکسوت بودن؟ اگر به پیشکسوتی است پشت عنوان جشنواره جوان پنهان شدن دیگر چیست؟
این کارگردان جوان شیرازی گفت:امید است حق اندک جوان هایی که به بخش نهایی جشنواره راه پیدا می‌کنند تضییع نشود و ارزیابی این افراد عادلانه باشد. ما جرمی جز هنر نداشته ایم و در شرایط بغرنج معیشتی، از راه ورود به جشنواره ها امرار معاش و ارتزاق می‌کنیم.